Glass-Steagall Yasası Nedir?

Glass-Steagall Yasası Nedir?

1933’te, 1929 borsa çöküşünün ardından ve ülke çapında bir ticari banka başarısızlığı ve Büyük Buhran sırasında, Kongre’nin iki üyesi, bugün Glass-Steagall Yasası (GSA) olarak bilinen, yatırım ve ticari sektörü birbirinden ayıracak bir yasa çıkardı. bankacılık faaliyetleri.

O zamanlar, uygunsuz bankacılık faaliyeti – ticari bankaların borsa yatırımına aşırı derecede müdahil olması – finansal çöküşün ana suçlusu olarak görülüyordu. Ticari bankaların mevduat sahiplerinin parasıyla çok fazla risk aldığına inanılıyordu.

Büyük Buhran’ın nedenine ilişkin ek açıklamalar yıllar içinde gelişti ve bu, birçok insanın Glass-Steagall Yasası’nın birbirleriyle eşit rekabet edebilecek finansal hizmet firmalarının kurulmasını engelleyip engellemediğini sorgulamasına neden oldu.

Glass-Steagall Yasası Ne Yaptı?

Ticari bankalar, Depresyon öncesi dönemde fonlarını spekülatif işlemlere yönlendirdikleri için fazla spekülatif olmakla suçlandılar. Böylece bankalar açgözlü hale geldi ve daha büyük ödüller umuduyla büyük riskler aldı. Bankacılığın kendisi özensiz hale geldi ve hedefler bulanıklaştı. Bankanın yatırım yaptığı şirketlere sağlam olmayan krediler verildi ve müşteriler aynı hisse senetlerine yatırım yapmaya teşvik edilecekti.

Eski bir Hazine sekreteri ve Birleşik Devletler Federal Rezerv Sisteminin kurucusu olan Senatör Carter Glass, Henry Bascom Steagall ile birlikte Glass-Steagall Yasasını geçirmenin arkasındaki birincil güçtü. Steagall, Temsilciler Meclisi üyesi ve Meclis Bankacılığı ve Para Birimi Komitesi başkanıydı. Steagall, Federal Mevduat Sigorta Kurumu’nun (FDIC) oluşturulmasından sorumlu olan banka mevduat sigortasına izin veren bir değişiklik eklendikten sonra, eylemi Glass ile desteklemeyi kabul etti.

Zamanın en kötü mali krizlerinden birine yanıt olarak, Glass-Steagall Yasası, ticari ve yatırım bankası faaliyetleri arasında düzenleyici bir güvenlik duvarı kurdu. Bankalara, ticari veya yatırım bankacılığında uzmanlaşma arasında seçim yapmaları için bir yıl verildi. Ticari bankaların toplam gelirlerinin sadece yüzde onu menkul kıymetlerden kaynaklanabiliyordu; ancak bir istisna, ticari bankaların devlet tarafından ihraç edilen tahvilleri taahhüt etmesine izin verdi.

Yasa, Federal Rezerv’in perakende bankaları düzenlemesine izin verdi, Federal Açık Piyasa Komitesini tanıtmak ve nihayetinde para politikasını daha iyi uygulamak.

Sorunun bir parçası olarak görülen JP Morgan ve Company gibi dönemin finans devleri, doğrudan hedef alınarak hizmetlerini ve dolayısıyla ana gelir kaynaklarından birini kesmeye zorlandı. Glass-Steagall Yasası, bu engeli yaratarak, başarısız bir sigortacılık işi durumunda bankaların mevduat kullanmasını önlemeyi amaçlıyordu.

Glass-Steagall Yasası, bankaları, bu fonları hisse senedi piyasalarına yatırmak yerine borç verme için kullanmaya teşvik etmek için de kabul edildi. Bu, ticareti artırmak içindi. Bununla birlikte, yasanın hükümleri finans endüstrisindeki çoğu kişi tarafından sert kabul edildi ve çok tartışmalıydı.

Yasa, New Deal’in bir parçası olarak 16 Haziran 1933’te Başkan Franklin Delano Roosevelt tarafından yasaya göre imzalandı. [1945’tekalıcıbirönlemhalinegeldi

Bankacılık Sektörüne İlişkin Diğer Düzenlemeler

ABD bankalarının düzenleyicisi olan Federal Rezerv Kurulu tarafından Glass-Steagall Yasasının gevşek uygulanmasına rağmen, Kongre 1956’da bankacılık sektörünü düzenlemek için daha fazla çaba sarf etti.

Finansal holdinglerin çok fazla güç toplamasını önlemek amacıyla, Banka Holding Şirketler Yasası sigorta sektöründe yer alan bankalara odaklandı. Kongre, sigortacılık sigortasında üstlenilen yüksek risklerin üstlenilmesinin iyi bir bankacılık uygulaması olmadığı konusunda hemfikirdi.

Böylece, Glass-Steagall Yasası’nın bir uzantısı olarak, Banka Holding Şirketler Yasası, sigorta ve bankacılık arasında bir duvar oluşturarak finansal faaliyetleri daha da ayırdı. Bankalar sigorta ve sigorta ürünlerini satabilseler ve satmaya devam etseler de, bu mevzuatla sigorta yaptırmak yasaktı.

1999 İptal ve Gramm-Leach-Bliley Yasası

Glass-Steagall Yasası’nın bankacılık sektörüne getirdiği sınırlamalar, sektör için ne kadar kısıtlamanın sağlıklı kabul edilebileceği konusunda bir tartışma başlattı. Birçoğu, bankaların faaliyetlerini çeşitlendirmesine izin vermenin bankacılık endüstrisine riski azaltma potansiyeli sunduğunu savundu. Glass-Steagall Yasası’nın kısıtlamalarının aslında olumsuz bir etkisi olabileceğini ve bankacılık endüstrisini daha güvenli olmaktan çok daha riskli hale getirebileceğini savundular. Ayrıca, büyük bankaların şeffaflık önlemleri, çok fazla risk alma veya sağlam olmayan yatırım kararlarını örtbas etme olasılığını azaltmaktadır.

Bankacılık sektöründeki pek çok kişinin onayıyla Kongre, Kasım 1999’da Glass-Steagall Yasasını yürürlükten kaldırdı. Gramm-Leach-Bliley Yasası’nın veya Finansal Hizmetlerin Modernizasyonu Yasası’nın kurulması, Glass-Steagall Yasası’nın ticari ve yatırım bankaları arasındaki ilişkilere yönelik kısıtlamalarını ortadan kaldırdı.

2008 Mali Krizi

Gramm-Leach-Bliley yasasının geçmesinden sonra, ticari bankalar karlarını artırmak için riskli yatırımlar yapmaya devam ettiler. Birçok ekonomist, subprime kredilerdeki artış da dahil olmak üzere spekülatif ve riskli faaliyetlerdeki bu artışın 2008 mali krizine yol açtığına inanıyor.

Günah keçisi olma eğilimine rağmen, yürürlükten kaldırmanın savunucuları Glass-Steagall Yasası’nın en son mali krizlere en fazla küçük bir katkıda bulunduğunu savunuyorlar. Bunun yerine, 2008 krizinin merkezinde, diğer faktörlerin yanı sıra, neredeyse 5 trilyon dolar değerinde, temelde değersiz ipotek kredileri olduğunu iddia ediyorlar. İptal, çok daha büyük bankalara izin verse de, kriz için suçlanamaz.

Glass-Steagall Yasasının Etkisi

Glass-Steagall Yasası’nın ani etkisi, büyük buhran sonrasında halkın bankacılık sektörüne olan inancını yeniden tesis etmek oldu. Bireyler, yasanın engellediği riskli yatırımlara harcayacak bankalarda paralarını tutmaktan çekindiler.

Glass-Steagall Yasasının uzun vadeli etkisi, hangi ekonomik düşünce okulunu takip ettiğinize bağlıdır. Bazı ekonomistler, yürürlükten kaldırılıncaya kadar ticari bankacılık sektörünü engellediğine ve ekonomik büyümeyi engellediğine inanıyor. Diğerleri, piyasa oynaklığını önlediğine ve savaş sonrası yılların refahına yardımcı olduğuna inanıyor.

Alt çizgi

Birçok kişi, 1932’deki borsa çöküşünün ve ardından gelen depresyonun, bankaların yatırımlarıyla aşırı hevesli olmasının sonucu olduğu konusunda hemfikirdi. Buradaki fikir, ticari bankaların kendi paraları ve müşterilerinin parasıyla çok fazla risk alıyor olmalarıydı.

GSA, borç para verme işinde olan ticari bankaların spekülatif olarak yatırım yapmasını zorlaştırdı. Bankalar, gelirlerinin sadece %10’unu yatırımlardan (devlet tahvilleri hariç) elde etmekle sınırlıydı. Amaç, başka bir çöküşü önlemek için bu bankalara sınırlamalar getirmekti. Düzenleme çok fazla tepkiyle karşılandı, ancak 1999’da yürürlükten kaldırılıncaya kadar sağlam kaldı.